Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Jędza.djvu/119

w którem powstał większy jeszcze, niż przedtem, gwar zmieszanych głosów.
 — Iluż nas jest do tańca?
 — Sześć osób: trzech kawalerów i trzy damy!
 — Mało!
 — Aż nadto!
 — Jabym cały wieczór z jedną panią tylko tańczył, jak Boga kocham!
 — Powiem panu, że nie spodziewałam się, aby pan cudzą narzeczoną bałamucił!
 — A czy pan nie wiesz, że koń zatargowany, a panna zaręczona — najdroższe?
 — Ślicznie dziękuję za porównanie z koniem!
 — Ale jakże będziemy tańczyli, kiedy stół pośrodku pokoju?
 — Wynieść stół.
 — Dokąd?
 — Do sieni!
 — We drzwi nie wlezie!
 — Wlezie!
 — Nie wlezie!
 — Już zmierzyłam chustką, wlezie!
 — No, to wynośmy!
 — Wynośmy!
 Lampa na komodzie postawiona, pokój napełnia się wielkim tupotem nóg, trzech mężczyzn i dwie kobiety stół do sieni wynoszą. Jadwiga w obawie, aby maszyna do szycia szwanku nie poniosła, chwyta ją i razem z pudłem wynosi za przepierzenie, gdzie się znalazłszy, śpiesznie stare swoje buciki zmienia na nowsze i grzebieniem matki włosy sobie nad czołem przygładza.
 W kilka minut potem, tańczyli już przy siar-