Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Jędza.djvu/143

 Jadwiga twarz podniosła, oczy jej ostro błysnęły.
 — To do mnie tylko należy! — zawołała.
 Ale Szyszkowa poprostu już w furyę wpadła.
 — No, to i ciesz się! — krzyczała, — no to i zobaczysz go, jak swoje ucho bez lustra! Pojechał i jasnej panience zyg, zyg marchewka, pokazał, zyg, zyg, marchewka...
 Jadwiga obie dłonie do serca przycisnęła i była bardzo blada.
 — Niech mama przestanie... moja mamo, niech mama o tem nie mówi...
 Ale do ciemnej twarzy Szyszkowej krew nabiegła; gniewna zachwiała się na nogach.
 — Cóż? Jezus, Marya! odezwał się może, napisał?... Jezus, Marya! czy choć raz napisał?... Aha! aha... Kiedy bracia nie pisali, ty tryumfowałaś, że oni tacy źli, a ty taka dobra... dobra... Teraz... plaga egipska... Boże, zmiłuj się Ty nad nami... sama spróbuj, jak to smaczno... kiedy... kiedy... plaga egipska...
 Ostatnie słowa wybełkotała prawie niezrozumiale, i znowu tak się zachwiała, że zdawało się, iż na ziemię upadnie. Jadwiga poskoczyła i w obu ramionach ją podtrzymała.
 — Znowu ten zawrót głowy!... Niech mama położy się trochę...
 Ale Szyszkowa umocniła się już na nogach, do zwykłej cery swej powróciła i usunęła córkę od siebie.
 — Już przeszło... Jezus, Marya.. to od upału... nie powinnam kłaść się... przejść się owszem...