Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Jędza.djvu/178

o brzeg okna oparta, jak drewno zesztywniała. Wtedy spostrzegł, że twarz jej świeciła w zmroku bladością opłatka i miała wyraz strasznego bólu.
 — Co tobie? Jadziu, duszko, najmilsza, co tobie.
 — Nic wcale, tylko zdziwiłam się bardzo...
 Uśmiechnęła się, ale mówiła tak cicho, że ledwie ją mógł dosłyszeć; przeraziła go sprzeczność pomiędzy jej uśmiechem a wyrazem całej twarzy.
 — Na miłość boską, co tobie?
 — Nic wcale... tylko prędzej już spodziewałabym się Stasia zobaczyć, niż ciebie...
 — Dlaczego?... Ale co ci jest? taka jesteś zmieniona i jakaś inna!...
 — Nic, nic... tylko, że to Staś przecież jechać miał po mamę...
 — Wcale nie... ależ co to ma do bladości twojej i do tego, jak mię przyjmujesz?... Czyżbyś tak bardzo wolała, aby zamiast mnie, Staś tu...
 — Nie, nie!... tylko myślałam, że ty... od narzeczonej swojej nie odjedziesz...
 — Od narzeczonej! od jakiej narzeczonej! Jadziu... wszak ty na nogach ledwie utrzymać się możesz! Jezus, Marya! Co tobie?
 — Nic... nic... przecież ty żenisz się, Olesiu!
 — Ja, żenię się! ja... żenię się!...
 Wesoły, młodzieńczy śmiech jego rozległ się znowu po tym pokoju, przed chwilą tak smutnym i ponurym.
 — Żeby tak pies płakał, jak to prawda!
 W czoło się uderzył.
 — To te plotki aż tu do ciebie doszły?
 — Więc nie?