Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Kramarz.djvu/33

wę i z gniewem jeszcze, ale znacznie już mniejszym sarknął.
 — Ślicznieś się wykierował na złodzieja, co po cudzych polach chodzi i kradnie...
 Żyd chudą ręką uderzył się w piersi.
 — Wielmożny panie! ja nie kradł, żeby mnie nieszczęście spotkało, jeżeli ja kradł, żeby ja jutrzejszego dnia nie doczekał...
 — A cóżeś robił? — W jednem ręku trzymając talerz, a drugą w pięść ścisnąwszy, przyskoczył do niego Stefan; — a cóżeś to robił, niedowiarku, kiedym cię tam przy grochu schwytał? he?
 — Nu! przepraszam!... niech wielmożny panicz nie gniewa się... ja tego grochu nie kradł...
 — Cóżeś robił? — ze wzmagającym się znowu gniewem krzyknął Korejba.
 Tomkiewicz, który na Żyda spoglądał z przygnębiającą wzgardą, zażartował:
 — On pewno patrzył, czy w tym grochu ruble czasem nie rosną...
 Żyd cicho wymówił:
 — Ja jego jadł... to prawda...
 Korejba wybuchnął znowu.
 — A cóżto ty sobie myślisz, że ja groch sieję dlatego, aby każdy włóczęga objadał się