Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Kramarz.djvu/41

 — Za nic bestja nie powie! Żeby go poćwiertować, nie powie, — wybuchnął śmiechem Tomkiewicz.
 — Taki już u nich głupi zabobon, — przywtórzył Stefan.
 Janek czerwieniąc się znowu, sentencjonalnie i dobitnie wyrzekł:
 — Jest to nieludzkość, beż żadnej potrzeby zmuszać kogoś do tego, co mu przykrość sprawia.
 Widocznie zaczynał brać do serca sprawę Żyda; przytem obchodziły go losy koni, które tenże niegdyś posiadał.
 — A konie? — zapytał.
 — Jeden zdechł, a drugi oślepł i ja jego sprzedał za piętnaście rublów.
 — Ale ty cościś dużo dzieci miałeś, — zaczął Korejba; — pamiętam, że kiedym u was bywał, z pięcioro tego uwijało się około twojej Mery.
 — Siedmioro... — poprawił Gedali.
 — A Jezus! — jęknęła Korejbina, — siedmioro wykarmić i wyhodować, czy to żarty?
 Na grubej dłoni kościsty policzek wspierając, żałośnie kołysała głowę. Ona dobrze wiedziała, co znaczy karmić i chować dzieci, w lepszym nawet bycie, a cóż dopiero w takim mizernym. W głosie jej brzmiało jakby