Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Kramarz.djvu/44

jeszcze żadnych smutków nie zaznała, przysiadła na ziemi i odrzuciwszy na plecy złotą grzywę włosów, z podniesioną twarzą wlepiała w Żyda siwe swe źrenice, zdziwione. Jeden Tomkiewicz, widocznie kwaśny, strzelił znowu konceptem.
 — A lichożbo ci kazało, Żydzie, tyle dzieci napłodzić?
 Gedali odpowiedział:
 — Wiadomo... u najbiedniejszych, zawsze dzieciów najwięcej.
 Tu zadzwonił znowu chłopięcy i pełen pewności siebie głos Janka:
 — Niech pan siada, panie Gdalu, proszę pana siadać.
 Gedali ukłonił się, ale Korejba propozycji syna nie podnosząc, z zamyśleniem zaczął:
 — Jednakowoż, jakieto na świecie bywają wypadki. Ot, on człowiek spokojny i uczciwie pracujący przepadł, a ten szelma Mendel z Szumnej, kręciciel taki aż strach! Słyszę, już Szumnę w dzierżawę bierze.
 Tu oczy jego przybrały wyraz trochę złośliwy i zukosa na ekonoma zerknęły. Chodziły po świecie pogłoski, że Tomkiewicz z bogatym Mendlem okrutnie na niekorzyść dziedzica Szumnej szachrował. Zmieszał się też trochę ekonom, Korejba zaś powtórzył.