Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Marya.djvu/039

Ta strona została uwierzytelniona.

pozostać przy choréj, krótkiemi i jasnemi słowy nauczył je, jak mają czuwać nad nią i z nią postępować.
Wyszłam z izby. Wyszedł téż przed chatę wraz ze mną i młody lekarz. Spojrzeliśmy na siebie przy czystém świetle dnia i uśmiechnęliśmy się oboje. Nie wiem, jaka myśl, czy jakie uczucie wywołały uśmiech ten na świeże i cienkie wargi jego, które drgnęły lekko; ja czułam się wzruszoną i szczęśliwą w sposób, w jaki nigdy przedtém nie byłam, w sposób, który objawić się musi koniecznie uśmiechem lub łzą.
Powolnym, wahającym się ruchem, podniósł rękę do kapelusza, chcąc mię zapewne pożegnać. Uprzedziłam jego słowa.
— Idziemy w jednę stronę — rzekłam — bo przypuszczam, że dwaj młodzi panowie, których widziałam na łące...
— Są w istocie towarzyszami méj wędrówki — przerwał. — Jeżeli pani pozwoli — dokończył — pójdziemy razem.
Nie mogłam nie spostrzedz, że był nieśmiałym i niewprawnym w prowadzenie rozmowy z kobietami. Widocznie był to jeden z młodych tych ludzi, którzy, piérwszą młodość swą całą spędziwszy w ubogich, zamkniętych mieszkaniach i w salach uniwersyteckich, przywykli więcéj do milczenia i myślenia, niż do mówienia.
Milczeliśmy parę minut. Towarzysz mój piérwszy zaczął rozmowę.