Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Meir Ezofowicz.djvu/223

téż powitał go grzecznie. Zewnętrznym wyglądem swoim przynajmniéj, światowy kupiec, bardziéj od innych mieszkańców miejsca tego, zbliżonym był do téj odmiany rodu ludzkiego, która nosi nazwę ucywilizowanéj.
 — Wielmożny pan do miasteczka naszego zawitał. Czy za interesem jakim?
 — Nie, przejeżdżam tylko.
 — A dokąd wielmożny pan teraz dąży?
 — Do rabbina waszego, panie Witebski.
 Witebski zdziwił się.
 — Do rabbina? a czego wielmożny pan od niego chce?
 — Śmieszna historya! mój Witebski! Ot, powiedz mi, czy znasz wnuka Saula Ezofowicza?
 — Którego? Saul ma wielu wnuków!
 — Jak mu na imię? — przez ramię ku Janklowi rzucił pan.
 — Meir! Meir! ten niegodziwiec! — zakrzyczał Kamionker.
 Witebski skinął głową na znak zrozumienia.
 — Nu! — zaczął z łagodnym i pobłażliwym uśmiechem, — niegodziwcem on nie jest. Młody jeszcze... poprawić się może... Ale niespokojną głowę ma... to prawda...
 — Cóż? miszugiener trochę? — zaśmiał się pan, żartobliwym giestem palec do czoła swego przykładając.
 — Nu, — odpowiedział Eli, — waryatem on także nie jest... młody, porozumnieje jeszcze... ale teraz on wielkie głupstwa wyrabia — to prawda! Oni mnie dziś nieprzyjemności wielkich narobił... aj! aj! co ja przez niego zmartwienia i kłopotu miałem i będę jeszcze miał!..
 — Tak więc, — rzekł Kamioński, — rodzaj to jest półgłówka i złośnika, który sam nie wié, czego chce, i wszystkim przykrości sprawia?
 — Pan zgadł! — odpowiedział Witebski i zaraz dodał: — ale on młody jeszcze, z niego kiedyś porządny człowiek może być...
 — Co znaczy, że teraz nie jest porządnym człowiekiem...
 — Proszę wielmożnego pana tędy, — rzekł w téj chwili Jankiel, wskazując dziedzicowi bramę synagogalnego dziedzińca.
 — A gdzież jest mieszkanie waszego rabbina?
 Kamionker wyciągnął palec ku przytulonéj do ściany świątyni ciemnéj lepiance.
 — Jakto! — zawołał szlachcic, — w téj chacie?
 I zmierzał ku chacie, ale z Janklem już tylko; Witebski bowiem, spostrzegłszy, że zanosi się na jakąś sprawę ważną, może i przykrą, z ukłonami i uśmiechami szybko synagogalny dziedziniec opuścił.
 Drzwi chaty rabbina zamkniętemi już były, ale u otwartego jéj okna stało jeszcze ludzi kilkunastu, z cicha pomiędzy sobą rozmawiających, i od czasu do czasu we wnętrze chaty rzucających nieśmiałe spojrzenia. Ale we wnętrzu