Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Meir Ezofowicz.djvu/228

 Mówiąc to, wskazywał Todrosa, który teraz zwolna zwrócił się ku mełamedowi i, wyciągając ku niemu szyję, zapytał:
 — Wos sagt er? Wos wyl er? (co on mówi? czego on chce?)
 Reb Mosze, zamiast odpowiedzi, szerzéj jeszcze otworzył usta, a w téjże chwili za otwartém okienkiem ozwały się szmery i szepty. Kamioński spojrzał ku okienku i zobaczył, że było ono całe napełnione twarzami, spoglądającemi w głąb’ izby z zewnątrz. Twarze te były ciekawe i nieco przelęknione. Kamioński zwrócił się ku nim z zapytaniem:
 — Czy tu mieszka rabbin Szybowski?
 — Tu! — odpowiedziało głosów kilkanaście.
 — A gdzież on?
 Kilkanaście palców wskazało człowieka, siedzącego na ławie.
 — Jakto! — zawołał szlachcic, — człowiek ten jest tym waszym sławnym i mądrym rabbinem?
 Twarze, zapełniające okno, rozpromieniły się szczególną błogością jakąś i oczyma dawały znaki twierdzenia.
 Widać było, że Kamiońskiego ogarniała wielka chęć śmiechu, którą jednak powstrzymywał jeszcze.
 — A to kto? — zapytał, wskazując Reb Mosza.
 — Nu, — odpowiedziało mu z okna parę głosów, — to jest mełamed, bardzo mądry i pobożny człowiek!
 Kamioński zwrócił się znowu do Todrosa.
 — Szanowny panie rabbinie, — rzekł, — chciałbym chwil kilka pomówić z panem bez świadków.
 Todros milczał grobowo. Oddech jego tylko stawał się coraz śpieszniejszym, a oczy coraz płomienniejszemi.
 — Panie mełamedzie! — rzekł szlachcic do bosonogiego człowieka w grubéj koszuli, — czy to może u was dzień taki, że rabbinowi waszemu mówić nie wolno?
 — Ha? — przeciągle zapytał Reb Mosze.
 Kamioński, wpół śmiejąc się, wpół z gniewem, zawołał ku stojącym za oknem ludziom:
 — Dla czego oni nie odpowiadają?
 Długie nastąpiło milczenie. Twarze, napełniające okno, spoglądały ku sobie z widoczném zakłopotaniem.
 — Nu! — ozwał się któś śmielszy, — oni nie rozumieją tego języka, którym pan gada!
 — A jakiż język do licha rozumiéć oni mogą! —
 — Nu, — odpowiedział ten sam co wprzódy głos, — oni umieją tylko po żydowsku!
 Kamioński szeroko roztworzył oczy. Nie chciał wierzyć uszom własnym. Śmiech go ogarniał, ale zarazem téż i nieokreślony gniew jakiś.