Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Meir Ezofowicz.djvu/254

 — Meir Ezofowicz pisanie przodka swego Seniora znalazł dziś je przed całym ludem czytać będzie...
 Zaduma Todrosa pierzchnęła bez śladu. Wyciągnął ku mówiącemu szyję i zawołał:
 — Zkąd ty to wiesz?
 — Nu! cały świat o tém gada. Przyjaciele Meira od samego rana po mieście chodzą i wiadomość tę pomiędzy lud puszczają...
 Todros nic nie odpowiedział. Oczy błyskały mu ostro, niemal dziko. Namyślał się.
 — Nassi! czy ty jemu zrobić to pozwolisz?
 Todros milczał jeszcze chwilę, potém odpowiedział stanowczym głosem:
 — Pozwolę!
 Reb Mosze aż drgnął cały.
 — Rabbi! — zawołał, — ty jesteś najmędrszym ze wszystkich ludzi, którzy na tym świecie żyli, żyją i będą żyć... ale czy mądrość twoja pomyślała o tém, że pisanie to odwrócić może duszę ludu od ciebie i świętego Zakonu naszego?
 Todros groźnie na mówiącego spojrzał.
 — Ty nie znasz duszy ludu mego, kiedy tak myśléć i mówić możesz... Nie na to pradziad mój i dziad, i ojciec, i ja sam, nad duszą tą z całych sił naszych pracowaliśmy, aby ją łatwo było od nas odwrócić... Niech on pisanie to przeczyta, — dodał po chwili, — niech obrzydliwość ta wyjdzie raz z pod ziemi, gdzie ukrywała się dotąd, ażeby można było ją ogniem gniewu spalić, a prochy jéj kamieniem pogardy przycisnąć... Niechaj pisanie to czyta... on dopełni tém miary grzechów swoich i spocznie wtedy na nim mściwa ręka moja!
 Przez chwilę panowało milczenie. Mistrz myślał, wielbiciel jego patrzał mu w twarz jak w tęczę.
 — Mosze!...
 — Co, nassi?
 — Pisanie to trzeba z rąk jego wyrwać i w moje ręce oddać.
 — Nassi! a jak je trzeba odebrać?
 Rabbin stanowczo i mrukliwie powtórzył:
 — Pisanie to trzeba z rąk jego wyrwać i w moje ręce oddać.
 Człowiek skurczony u komina lękliwiéj już nieco zapytał jeszcze:
 — Nassi! a kto pisanie to z rąk jego wyrywać ma?
 Todros wlepił w pytającego rozognione oczy i po raz trzeci wymówił:
 — Pisanie to trzeba z rąk jego wyrwać i w moje ręce oddać!
 Mosze pochylił głowę. — Rabbi, — szepnął, — już ja zrozumiałem wolę twoję. Bądź ty spokojny. Jak on obrzydliwość tę przed ludem całym przeczyta, nad głową jego zaszumi taka burza, że on od niéj złamie się i w proch upadnie.
 Milczeli potém obaj długą chwilę. Rabbin ozwał się znowu pierwszy: