Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 1.djvu/075

środku stołu, między półmiskiem pieczonych kurcząt, a nalewką, pełną wybornéj śmietanki.
 Zasiedli wszyscy około kipiącego samowaru; Wincunia nalewała i podawała herbatę. Była ona żywa jak iskra, oswoiła się łatwo z nieznajomym sobie człowiekiem i szczebiotała ciągle, to przekomarzając się dziecinnie z Bolesławem, to opowiadając gościowi o swoich kwiatach, gołębiach, a nawet i książkach, które w zimowe i jesienne wieczory czytała razem z narzeczonym.
 Podwieczorek był spożyty, godzina cała upłynęła szybko i nieznacznie dla całego towarzystwa, które snać wzajemnie z siebie zadowolone było; słońce już zaszło i zmrok zapadał powoli.
 — Ach, mój Boże! zapomniałam — zawołała nagle Wincunia, uderzając się ręką po czole.
 — O czém pani zapomniała? — spytał Bolesław.
 — Zapomniałam polać moje kwiaty!
 — Więc pójdźmy, polejmy je teraz, ja pani pomogę.
 — A dobrze — zawołało dziewczę, klaskając w dłonie — pójdźmy!
 Zerwała się z ławeczki i pobiegła, a za nią pośpieszył Bolesław.
 Pani Niemeńska gawędziła z gościem.
 — Bo to, widzi pan dobrodziéj — ciągnęła rozpoczętą rozmowę — ojciec Wincuni był moim rodzo-