Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 1.djvu/117

 — Na pannę Niemeńską.
 — Czy prawda, Olesiu? — spytało kilka głosów.
 — Prawda — odpowiedział krótko Alexander.
 — A cóżby na to pani Karliczowa powiedziała? — z przekąsem spytał Kotowicz.
 — At, — niedbale odpowiedział Alexander — co to za porównanie! Ta Wincunia Niemeńska śliczna jak jagódka, świeża, młodziuchna. A pani Karliczowa, no, zapewne, to bardzo miła dama, ale z nią to można tylko tak... pour passer le temps.
 — Patrzcie! i po francuzku gada! — szepnął Rybiński do Kotowicza.
 — A pannę Wincentę to niby mógłbyś na seryo pokochać, ty bałamucie jakiś! — zawołał Siankowski.
 — Do szaleństwa! — zawołał Alexander. — Ja już i tak w niéj zakochany po uszy, choć jeszcze trzech słów z nią nie mówiłem! nie wierzycie? Słowo daję, że prawda!
 — Czekaj-że — zawołał Siankowski — powiemże to ja siostrze mojéj, Józi!
 — A gadaj, jeśli chcesz! już mię teraz nikt nie obchodzi, tylko jedna ona!
 — Kto?
 — Wincunia Niemeńska.
 Chóralny śmiech zabrzmiał.
 — Zapominasz, Olutku, że ona ma narzeczonego — zawołał ktoś z młodzieży.