Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 1.djvu/282

 — Co to robisz? — ozwał się pan Andrzéj głosem, który drżał trochę.
 Bolesław nie odpowiedział jeszcze i nie odwrócił oczu od lufy pistoletu.
 — Co to robisz? — powtórzył pan Andrzéj pewniejszym i surowym głosem — kogo to chcesz zabić tą bronią?
 Usta Bolesława zadrżały.
 — Naprzód jego, potém siebie — rzekł zwolna, nie zmieniając postawy ni kierunku spojrzenia.
 Pan Andrzéj stał się tak samo prawie bladym, jak Bolesław. Silniéj oparł dłoń na jego ramieniu i wyrzekł uroczyście a surowo:
 — Bolesławie! a sumienie twoje?
 Bolesław zadrżał i piérwszy raz podniósł spojrzenie, powleczone mgłą nieprzytomnego bólu.
 — Co? — wyrzekł z cicha — co mówiłeś?
 — Przypomniałem ci sumienie — jeszcze surowiéj rzekł pan Andrzéj.
 Bolesław patrzył na niego kilka sekund, mgła we wzroku jego rozstępowała się, a myśl przytomna przedzierała się przez nią z trudnością.
 — Sumienie — powtórzył zwolna — sumienie! ależ ja nie chcę, aby ona była nieszczęśliwą... niech lepiéj on nie żyje...
 — Kto ci dał prawo wydawać wyrok śmierci na bliźniego? — spytał pan Andrzéj, surowy i przenikliwy wzrok topiąc w jego twarzy.