Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 2.djvu/028

i średniego wieku, między któremi był Alexander Snopiński, także z kielichami podniesionemi w górę; wyraźnie była to owacya, czyniona solenizantowi.
 — Niech żyje Franuś! — ozwał się rozgłośny okrzyk w chwili, gdy żydówka drzwi otwierała; po nim nastąpiła wrzawa, śmiech, koncepty, wykrzykniki, nad któremi panował gruby głos Franusia, prawiącego jakąś przemowę, w kształcie podziękowania.
 Szlomowa, któréj wejścia nikt nie słyszał, zbliżyła się do Alexandra i pociągnęła go za połę surduta.
 — Czego chcesz? utrapiona Szlomowo! — zawołał, oglądając się, Snopiński.
 — Przepraszam pana — rzekła żydówka — ale żona pańska czeka na dole w izbie i konie stoją...
 Wszyscy umilkli na chwilę, Alexander pochwycił się za głowę.
 — O, dla Boga! — zawołał — zapomniałem!
 Postawił kieliszek na bilardzie i rzekł do towarzyszy:
 — No, bywajcie zdrowi! muszę jechać!
 — Jakto! porzucasz nas! — zawołało kilka głosów — tak prędko? za nic nie zgodzimy się na to!
 Kilka rąk ujęło go za ramiona.
 — Bójcie się Boga!.. żona!.. — zaczął z zakłopotaną miną Alexander.
 Homeryczny śmiech wybuchnął. Franuś, stojący ciągle na bilardzie, zaczął złośliwie kiwać głową i zaintonował basem piosenkę: Wilczysko się ożeniło,