Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 2.djvu/055

każdemu takie nieszczęście! Na krok odstąpić siebie nie mogą i żeby pięćdziesiąt osób było koło nich, on zawsze siedzi przy niéj?
 — Żeby pięćdziesiąt osób było, to on ciągle przy niéj siedzi? To kiepsko, mospanie! — powtórzył pan Tomasz.
 — Na przenosinach w Niemence było huk gości, a oni ciągle siedzieli przy sobie, trzymając się za ręce, a co moment patrzéć tylko było, jak całują się gdzie w kątku!
 — Był huk gości, a oni całowali się? To bardzo kiepsko, mospanie! — raz jeszcze rzekł z zamyśleniem pan Tomasz.
 — Co bo sąsiad dobrodziéj wszystko mówi: kiepsko! a cóż może być lepszego, jak kiedy młode małżeństwo kocha się wzajemnie?
 — To bo i bieda, że oni nie kochają się! — seryo wyrzekł starzec.
 — Jakto! — zawołał z oburzeniem sąsiad — pan dobrodziéj myślisz, że udają?
 — Broń Boże! ale im tylko zdaje się, że kochają.
 Sąsiad wzruszył ramionami.
 — Byle im dobrze z tém było — rzekł.
 — Otóż to, że długo dobrze nie będzie! słuchaj waszmość, znałeś Maryanka S. i jego żonę i widziałeś, jak byli rozkochani w sobie po ślubie, tak, że nie mogli na jeden dzień rozstać się, a całowali się sześćdzie-