Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 2.djvu/091

wołaną dla rozrywki wizytę parafianki i — nie miały z czego śmiać się. Alexander w drodze rzekł do żony:
 — Trzeba koniecznie, moja droga, abyś uczyła się mówić po francuzku.
 — Dlaczego, Olesiu? — spytała.
 — Bo spodziewam się, że teraz często będziesz bywała u pani Karliczowéj, a tam, gdy zbierze się liczniejsze towarzystwo, zawsze prawie mówią po francuzku.
 Wincunia milczała przez chwilę, potém rzekła:
 — Jeśliby ci to nie sprawiło wielkiéj przykrości, kochany Olesiu, rada-bym już nigdy nie być w Piasecznéj.
 — Dziwna z ciebie kobieta! — zawołał Alexander — nie podoba ci się wszystko, co piękne i gustowne, i nie masz żadnéj ambicyi pokazania się w towarzystwie nie gorzéj od innych!
 — Że w domu pani Karliczowéj wszystko jest urządzone z wielkim gustem, temu nie przeczę; ale żeby ten wielki świat, na który dziś po-raz piérwszy spojrzałam, był tak piękny i miły, jak mi mówiłeś, nie znajduję — łagodnie odpowiedziała Wincunia.
 — I cóż ci się w nim tak nie podobało? — zapytał z przekąsem mąż.
 — Wiele rzeczy, a przedewszystkiém brak prostoty.
 — Ach, cóż za sielankowe gusta i pojęcia! prawdziwie stworzona jesteś tylko do otwierania śpiżarni