Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Na prowincyi vol 2.djvu/225

 Co działo się z Alexandrem przez wieczór i noc całą, nikt widziéć nie mógł, bo nie otworzył on ni razu drzwi swego pokoju, ale widziano, że do samego ranka światło nie gasło w jego oknie.
 Nazajutrz o dość wczesnéj porze zapukano do drzwi zamkniętych; Snopiński otworzył je i zobaczył na progu rudego żyda, który z ulubieńcem jego Pawełkiem był w ścisłéj przyjaźni.
 — Czego chcesz, Lejbo! obudziłeś mię!... — ofuknął go szorstko.
 — Przepraszam pana — rzekł, wsuwając się do pokoju żyd — ale ja za interesem.
 — Za jakim?
 W odpowiedzi żyd sięgnął za chałat, wydobył z kieszeni brudny pugilares, a z niego kilka brudniejszych jeszcze a zapisanych kartek i rzekł:
 — Przyszedłem przypomniéć panu o tém, co tu stoi.
 I zabłoconym palcem pokazał kartki.
 — Do dyabła, mój Lejbo! sam pamiętam o tém — zawołał, odwracając się, Alexander.
 — Nu, ja tego nie widzę, żebyś pan o tém pamiętał, bo tu stoi, że rok temu pan miałeś mi wypłacić tysiąc rubli, które panu pożyczyłem, a do tego czasu jeszcze ten geszeft nie skończony między nami.
 Alexander szerokiemi krokami przeszedł się parę razy po pokoju.