Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem 068.jpeg

 — O! — zawołał Kirło, — widzi pani, jak dobrze się przypatrzył... a raz tylko, i to wśród drogi, cukierek ten widział...
 Kobieta z podwiązaną twarzą wtrąciła:
 — Justynka ma śliczną figurę... ja zawsze jej figury tej zazdroszczę...
 Błyszczące binokle szybko zwróciły się ku niej...
 — Pani mówi? — cedząc nieco wyrazy zapytał gość.
 Może pani Emilia uczuła niewłaściwość odezwania się swojej towarzyszki, bo szybko wtrąciła:
 — Tereniu, nie przedstawiłam ci jeszcze nowego sąsiada naszego... Gdy był u nas po raz pierwszy, leżałaś na migrenę czy fluksyą... Pan Teofil Różyc; panna Teresa Plińska, towarzyszka moja, niegdyś nauczycielka mojej córki, gdy ta była malutką... Wszakże to drugi raz dopiero mam przyjemność widzieć pana w domu naszym?
 — Tak, pani — z wytwornym ukłonem odpowiedział zapytany, — i winszuję sobie, żem w tej pustej okolicy znalazł dom taki jak państwa. Zawdzięczam to panu Kirle, który mię pod tym względem oświecił...
 — Pan Kirło jest w każdym wypadku najlepszym sąsiadem i przyjacielem naszym.
 — Ja jestem zawsze najlepszym z ludzi i tylko... niepoznanym.
 — W domu naszym przynajmniej znajdujesz pan najzupełniejsze uznanie...
 Kirło ukłonił się z galanteryą i wdzięcznością, ale dodał:
 — Nie u wszystkich, niestety, mieszkańców tego domu...
 — Ależ nie! ii wszystkich! któżby?...
 — Panna Marta, naprzykład, nie uznaje mnie, — z komiczną żałością skarżył się Kirło.
 — O, Marta... Ona taka biedna, zgorzkniała, popędliwa...
 — Panna Justyna...
 — O, Justynka! ona tak jest oryginalną...
 — Mąż pani...
 — Mąż mój! zajęty... nietowarzyski... zawsze tylko o gospodarstwie swojem i o interesach..
 Powstała i zwróciła się do Teresy Plińskiej, która w tej chwili z zachwyceniem przypatrywała się błyszczącym binoklom w cieniu siedzącego gościa.
 — Tereniu, daj mi trochę wody i proszek bromowy, bo czaję nadchodzący globus.
 Teresa poskoczyła ku toalecie i w mgnieniu oka podała towarzyszce żądane przedmioty. Pani Emilia, delikatnie, z wdziękmm, ujęła jedną ręką kryształową szklankę, drugą, proszek zamknięty w dwu okrągłych opłatkach i, jakby tłómacząc się z czynności, której dokonać miała, rzekła do nowego sąsiada:
 — Globus hystericus... dokucza mi bardzo, szczególniej kiedy się czemś wzruszę... zmartwię..,