Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem 078.jpeg

 Po kilku minutach przed ganek zajechała czterokonna bryczka, z której razem prawie wyskoczyło dwoje młodziutkich ludzi: wysmukły, złotowłosy chłopak i niedorosła zgrabna panienka. Wybuchnęły pocałunki i zapytania; głosy zmieszały się... Słychać było huczenie Marty, śmiech podlotka, szybką mowę młodzieńca, spazmatyczne łkania pani Emilii, piskliwe wykrzyki Teresy, przyzywającej pomocy służących dla odprowadzenia pani do pokoju.
 Różyc i Kirło z roztargnieniem przypatrywali się tej scenie przez jedno z okien domu. Mało ich ona obchodziła.
 Nagle Różyc, twarz od okna odwracając, zapytał:
 — Któż to jest ta panna Orzelska?
 Kirło wybuchnął śmiechem.
 — Oho! wpadła panu w oczko, co? Nieszpetna, co prawda, ale dla mnie niesympatyczna... zimna... rubaszna... oryginalna...
 Wzruszył ramionami i usta wydął.
 — Gusta są różne — flegmatycznie odparł młody pan i malutką piłką począł bardzo uważnie robić coś około swoich pięknych paznogci.
 — Biedna? bez posagu? — zapytał po krótkiej chwili.
 — Pięć tysięcy ma na procencie u pana Benedykta... cóż to za posag!... Wcale posagu nie ma... a dumna przytem jak księżniczka i zła jak szerszeń...
 — Zauważyłem to właśnie przed chwilą... — odparł p. Różyc.
 Ironiczny trochę uśmiech przebiegł mu po cienkich ustach.
 — Z temperamentem dziewczyna... — dodał.
 Kirło błyszczącemi, świdrującemi oczkami uważnie mu w twarz popatrzał.
 — Ej! nie zapalaj się pan tak prędko! — zawołał. — Temperament! temperament! Był, ale już wywietrzał..
 Czarne wązkie brwi młodego pana silniej niż zwykle drgnęły, a drgnienie to udzieliło się czołu i przebiegło skórę czaszki, aż pod przerzedzonemi i ufryzowanemi włosami. Zupełnie jednak obojętnym, a nawet żartobliwym, głosem zapytał:
 — Coż tam takiego było?
 Kirło znów stał się filuternym.
 — Pamiętasz pan Zygmunta Korczyńskiego? tego malarza... którego spotkaliśmy u Darzeckich?...
 — Pamiętam, wcale przyzwoity człowiek i podobno nie bez talentu... Zona jego ładna, mała blondynka... Cóż więc?
 — No... on i panna Justyna...
 — Romans?... — dorzucił pan.
 — I jaki! — wybuchnął Kirło.
 — Już z żonatym?
 — Ale gdzież tam!... od dzieciństwa prawie... jak zwykle pomiędzy kuzynkami...
 — A! dlaczegóż więc?...
 — Dlaczego nie pobrali się? Ależ i mowy o tem być nie mogło... Familia... i on sam...