Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Nad Niemnem 209.jpeg

go, ciężkiego, muskularnego, w krótką szarą siermięgę i wysokie zrudziałe buty, ubranego ciała. Z szerokich pleców tego wielkiego, niewinnie i gapiowato, zębami i oczami śmiejącego się chłopca sterczały dwie wysokie i suche linie, w grube sznury zaopatrzonych wędzideł.
 — Julek! A co? — zawołał Witold, którego chmurna twarz rozpogodziła się w mgnieniu oka.
 Ale wysoki chłopiec nie odpowiadał nic, tylko tajemniczemi gestami ręki i głowy przyzywał go ku sobie.
 Witold kilku skokami znalazł się przy nim: a wtedy i on grubym szeptem mówić zaczął:
 — Jeżeli Witold chce dziś na kiełby jechać, to proszę teraz, bo pod wieczór może deszcz spadnie...
 — Dobrze! dobrze! ale czegóż ty, Julek, tak szepczesz i chowasz się za ścianę?
 Rudy chłopiec wielką swoję głowę wtulił w ramiona, i z gapiowatym śmiechem zaszeptał znowu:
 — A jakże! czy ja wiem? tak jak prawie sześć lat we dworze nie byłem... Może tu kto na mnie gniewać się będzie...
 — A dlaczegóż czapki na głowie nie masz?
 Z tą samą mimiką chłopiec odpowiedział;
 — Czy ja wiem? we dworze? Może kto będzie gniewał się na mnie?
 — Włóż zaraz czapkę i mów głośno, — zadyrygował Witold, i widać było, że go znowu coś w serce ukłóło.
 Ale spojrzał na wędy i, zwracając się ku dziedzińcowi, zawołał:
 — Mars! Mars!
 Wielki czarny ponter wyskoczył z kuchni, przy której stali dwaj młodzieńcy.
 — Chodźmy! — zawołał Witold.
 — Chodźmy! — głośno już i raźnym gestem starą czapkę na ogromną czuprynę wkładając, powtórzył chłopiec w siermiędze.
 Przez furtkę wbiegłszy do ogrodu, od starych klonów, długą ścianą stojących nad samym brzegiem wysokiej góry, szybko z niej zstępować zaczęli ku Niemnowi. Mars czwałował przed nimi.
 — A gdzież Sargas? — zapytał Witold.
 — Che, che, che! łódki pilnuje! — zaśmiał się towarzysz.
 — W domu u was wszyscy zdrowi?
 — A zdrowi, chwała Bogu!
 — Już z pięć dni w okolicy waszej nie byłem.
 — A jakże! już my mówili, że Witold może przestanie do nas chodzić, bo może Witoldu ojciec zabronił...
 — Mnie nikt zabronić nie może przestawać z wami i być przyjacielem waszym! — oburzył się Witold.
 Ale tym razem wszelkie przykre uczucie krótko w nim trwać mogło. Dzień był taki pogodny, upalny. Niemen u stóp wysokiej góry toczył się taki błękitny i złoty, a na brzegu stała łódka maia, w której wnet z towarzyszem usiądzie, aby na środek rzeki