Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Niziny.djvu/037

 — Dalibóg — rzekł — życie bez pieniędzy jest takiém głupstwem, że...
 Machnął ręką. Nie stało mu słów na zaokrąglenie melancholijnego okresu.
 Bahrewicz odetchnął także.
 — At! — rzekł — niektórym ludziom Pan Bóg taki spryt daje, że z niczego na bogaczów wychodzą.
 — Spryt swoją drogą — odpowiedział Kaprowski — a okazye swoją drogą. Jednym przychodzą one do rąk, drudzy i szukając, nie znajdą. Do wszystkiego szczęścia trzeba.
 Westchnął znowu.
 — I przytém — dokończył — konkurencya straszna... walka o byt, jak mówi Darwin.
 — Kto taki? — wyciągając szyję i nastawiając ucho, zapytał Bahrewicz.
 — Darwin — patrząc w sufit i wraz z krzesłem odchylając się w tył, powtórzył gość.
 — Aha! — z ustami pełnemi smażonych kartofli zawołała Rózia — pamiętam... panna Szurkowska, nasza guwernantka, czytała powieści Darwina...
 — Powieści on nie pisał; był to uczony — objaśnił Kaprowski.
 — To ty, Ludwisiu, uczone książki czytałeś? — zagadnęła Bahrewiczowa.
 Gość uśmiechnął się wzgardliwie.
 — A dlaczegóż-by nie, ciociu? ja wszystko czytałem.