Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Niziny.djvu/049

razy, jak całowali się z sobą. Ale czy ja wiem? Może on tylko tak sobie... bałamuci Karolkę!
 — Niech-by śmiał! — zawołała Bahrewiczowa, ściśniętą pięść podnosząc i płomienie z oczu ciskając.
 Rózia rozpięła nakoniec gorset i wydała z piersi głośne westchnienie ulgi.
 — Tak mi się te rogi w ciało wjadają — zaczęła — że czasem wytrzymać nie mogę... Wszyscy mężczyzni tacy...
 — Jacy? Co ty bredzisz?
 — Bałamuty! A tatko lepszy był? Krystynę porzucił... Może i kuzyn Karolcię...
 — Co ty znasz? — krzyknęła matka — chamka co innego, a szlacheckie dziecko co innego... Śmiałby on Karolcię zbałamucić i porzucić!...
 Ogarnął ją niepokój wielki, ale nie o Karolkę.
 — Gdzie tatko? — zawołała.
 — Albo ja wiem! — odparła Rózia, bardzo zajęta rozwiązywaniem sznurków od turniury.
 — Słyszałaś, co mówiłam? idź mi zaraz i zobacz gdzie tatko...
 A gdy Rózia, przytrzymując obu rękoma rozpiętą spódniczkę, wyprostowała się, i sztywna, z wydętą buzią, zamierzała odejść ku piecowi, pięść macierzyńska z głuchym łoskotem spadła na białe i pulchne jéj plecy.
 — Ruszysz się ty, czy nie? kiedy ci mówię...
 Ruszyła się, skoczyła, a tak żywo, że turniura