Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Niziny.djvu/077

a sąd milczy i słucha... Słucha, słucha, potém wstaje i wychodzi...
 — Wychodzi! — powtórzył Jasiuk takim tonem, jakby żałował, że kończy się już piękna i zajmująca bajka.
 — A nu, wychodzi; taj cóż, że wychodzi? Idzie sobie do drugiego pokoju, żeby pogadać o tém, co hadwokaty brechali (szczekali). Potém powraca... wszyscy wstają... a najstarszy z sądu, jewo prewoschoditielstwo z papieru głośno czyta: „Isk Jasiuka Harbara za sprawiedliwy przyznać, dziadźce jego Pawlukowi Hrabaru grunt i sadzibę odebrać i Jasiukowi oddać.”
 Na to niespodziane zakończenie, Jasiuk Harbar głowę podniósł, chmurne oczy jego żywo błysnęły.
 — Aha! — zawołał — żeby to tak było...
 — Dlaczego nie ma być? — z pozorną flegmą odparł ex-żołnierz — żeby ty Jasiuk tylko chciał, toby było... Ja-by tobie takiego hadwokata nastręczył, co tak pisze, że aż sam ministyr dziwi się, a jak zacznie brechać, to aż sąd gęby otwiera i obydwoma uszami słucha...
 Jasiuk ożywił się znacznie.
 — Czy to ten sam, co to Hryńskich chłopów proces z Dzielskim prowadzi? — zapytał.
 — Ten sam; a ty jego widział?
 — Widział, zdaleka... Przejeżdżał ja z sianem