Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Niziny.djvu/088

 — Nu — zawołał — napijmy się!
 — Napijmy się! — powtórzył Jasiuk, który widocznie donośnym głosem i energicznemi giestami resztę wahania się i niepokoju zagłuszyć w sobie usiłował.
 — Na zdrowie!
 — Na szczęście!
 — Pij, Krystyna!
 Wzięła z rąk Jasiuka czarkę i, odwróciwszy głowę, a łokciem twarz sobie zasłoniwszy, do połowy ją wypiła.
 — Pij! — nalegał rozochocony Jasiuk.
 — Pij, taj Panu Bogu za szczęście swoje dziękuj! — krzyczał Mikołaj.
 — Nie mogę — tłómaczyła się kobieta — dalibóg, nie mogę! Nie piła ja nigdy wódki, bo i hroszy żałowała i pijaczką zrobić się strasznie lękała się... Tyle co mogłam, za zdrowie dobrych ludzi wypiłam... więcéj nie mogę...
 Wiedzieli istotnie, że nigdy więcéj nad pół czarki wódki nie wypijała i dali jéj pokój.
 Natomiast zwrócili się do Antośka:
 — Pij, parobku! — wykrzykiwał Mikołaj. — Sołdacikiem nie będziesz, przy staréj matce cię zostawili...
 — Pij — dorzucał Jasiuk — na dobruju żenitbu i szczastliwuju dolu... (za dobry ożenek i szczęśliwą dolę).