Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Niziny.djvu/133

a opamiętawszy się, wziął z brudnéj gotowalni flakon jakiéjś perfumy i oblał nią spocone czoło i drżące ręce. Uspokojony trochę krzyknął donośnie.
 — Jurek!
 Z przedpokoju dał się słyszéć cienki, dziecinny głos, odpowiadający:
 — W ten moment!
 Do sypialni wpadł syn Mikołaja, z butem w jednéj ręce, a szczotką w drugiéj. Silny to był chłopak, rumiany, z zadartym nosem i przebiegłemi oczyma. Przed dwoma laty Mikołaj oddał go w służbę Kaprowskiego. Służba ta nie odebrała jeszcze dziecku wieśniaczéj siły i czerstwości, ale wyraz twarzy zaprawiła mu już zuchwałym i chytrym sprytem. Wbiegłszy do pokoju, zaczął od bardzo zręcznego ściągnięcia z talerza niedojedzonéj bułki i kawałka holenderskiego sera.
 — Nikt dziś nie przychodził? — fuknął Kaprowski.
 — I psa nie było! — piskliwym głosem odkrzyknął Jurek.
 Kaprowski zżymnął się i syknął.
 Mały sługa zniknął z sypialni.
 — Jurek! — krzyknął znowu Kaprowski.
 — W ten moment! — odkrzyknął mu z przedpokoju głos chłopca cienki i zdławiony pożeraną na prędce bułką.
 — Ubierać się!