Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Niziny.djvu/202

 Na to dziwne pytanie, czarne, smutne, błagające oczy popatrzały na niego ze zdziwieniem i wstydliwie okryły się powiekami.
 — No mów-że? Język przecież masz w gębie. Czy ja jestem Panem Bogiem?
 Pięknie wykrojone, ale zwiędłe i blade usta cichutko odszepnęły.
 — Nie.
 Kaprowski pytał daléj.
 — Czy ja jestem cesarzem?
 Czarne, smutne oczy znowu z lękliwém zdziwieniem podniosły się na twarz jego, a drżące wargi odpowiedziały:
 — Nie.
 — A no! Kiedy ja nie jestem ani Panem Bogiem, ani cesarzem, to jakże chcesz, ażebym cokolwiek zrobić mógł bez pieniędzy. Pieniądze na tym świecie, to moja kochana wszystko, wszystko, a wszystko. Bez pieniędzy człowiek sam niczego nie wart i interes jego niczego nie wart...
 Tu po oratorsku wyprężył ramię i poruszył dłonią.
 — Czego można dostać na świecie bez pieniędzy? Człowiek bez pieniędzy moja kochana, to jak złamany kołek w płocie. Kto go podpierać będzie, aby nie upadł? Nikt. Prawda?
 W ciągu przemowy téj zwróconéj do Krystyny, spojrzenie jego z za szkieł błękitnych biegło ku stojącemu u drzwi Harbarowi. Chłop z siwiejącą czupry-