Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/023

 — Nie panna, nie wdowa, nie mężatka! więc któż u licha! Wiecie moi drodzy, que ça prète à l’equivoque, mówił śmiejąc się Frycio.
 — To jakaś zajmująca Ukrainka! słowo honoru zawołał Brynio — ciekawym ją zobaczyć!
 — Djabelnie zajmująca — rzekł Odzio; jeżeli już nie ożenić się, to choć podurzyć będzie można.
 — Jeżeli ładna! wtrącił Brynio.
 — Oj te Ukrainki — wszystkie ładne! rzekł Frycio.
 — Albożeś ty Fryciu był w tamtych stronach?
 — A byłem tam kiedyś u hrabiny S. mojej ciotki; i nawet te dwa nazwiska Tarnowskich i Różyńskich kręcą mi się po głowie. Możem ja kiedy i widział tego p. Tarnowskiego.
 — Ja znów na Wołyniu, lat temu z dziewięć znałem Alfreda Różyńskiego, rzekł Odzio. Tęgi to był chłopiec — konie miał przepyszne! pamiętam żem z nim jeździł na wyścigi w obec licznego towarzystwa — a w sztosika grał djabelnie! Bywało, jak założy banczek, to aż miło! A bogaty był jak Krezus! Majątek jego nazywał się Różanna — śliczny pałacyk nad jeziorem.
 — Może to jej mąż — przerwał Frycio.
 — Przecież słyszałeś że nie mężatka! zawołał ze śmiechem Brynio!
 — No, może rozwódka! protestującym głosem rzekł Frycio.