Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/185

towarzystwo siliło się wyprowadzić ją z zadumy, patrzyła ciągle na zroszony kwiat i milczała.
 Po godzinnej jeszcze przejażdżce, pani Izabella wchodziła do swojego wytwornie przybranego mieszkania. Gorączkowo zadzwoniła — i gdy się pojawiły służące, zdjęła z siebie bogatą suknię i owinęła się chmurą lekkiego muślinu. Biała gałązka leżała ciągle przed nią, jeszcze zroszona, jakby płacząca. Kobieta siadła w miękkim fotelu, odetchnęła i jakby niechcąc widzieć gałązki, zamknęła oczy.
 Wtedy obok niej, niewidzialne, stanęły dwa duchy — dobry i zły — i poczęły rozmawiać z jej myślą.
 — Widzisz do czegoś doszła, szeptał anioł; człowiek którego serce zdobyć chciałaś, pogardza tobą!
 — Śmiej się z tego, w drugie ucho mówił jej demon; inni cię kochać będą!
 Ja niechcę miłości innych! myślała kobieta — mnie serce do tego jednego ciągnie?
 — Serce? quel animal est ça! zachychotał demon; odkądże stałaś się marzycielką?
 — Od chwili gdy poznała głębsze i poczciwsze uczucie, odpowiedział anioł.
 I pocóż mi to uczucie, myślała kobieta, kiedy mi za nie odpłacają wzgardą?
 — To pokuta za przeszłość, smutnie powiedział anioł.
 I cożem zrobiła złego? — myślała kobieta nienawykła rozważać swego postępowania.