Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/219

 — Dobry wieczór pani, ciszej rzekł pan Frycio.
 Pan Janusz szepnął też coś, ale słowa jego rozwiało westchnienie.
 — Dobry wieczór panom! zawsze grzecznem ale obojętnem słowem odpowiedziała Regina, przy świetle gwiazd poznając przemawiających do niej.
 — Tak dawno nie mieliśmy szczęścia panią widzieć, zaintonował znów hrabia.
 — Kilka dni wiekiem się nam wydały, zawtórował ciszej pan Wiewiórski.
 — Ach! — dokończyło blade widmo.
 — Byłam nieco niezdrowa — odpowiedziała z balkonu kobieta.
 — Oh mon Dieu!... Bon Dieu!... zawołały dwa głosy — a trzeci za niemi szepnął: niestety!...
 I nastała chwila milczenia. Pani Różyńska widocznie nie była rozmowną tego wieczora.
 — To stanowisko nasze pod pani balkonem, zabrał znów głos majestatyczny hrabia — przypomina mi południową Hiszpanję lub czarowne Włochy.
 — Bo też, przerwał Frycio siląc się na geograficzną erudycję — dzisiejszy, wieczór jest istotnie hiszpański, włoski, grecki. Chciał dodać: turecki — ale zawahał się; bo mimo sąsiedztwa Turcji z Grecją, nie zupełnie był pewny jakie tam bywają wieczory.
 — Melancholiczna melodja uroczystej ciszy przyrody, przerwał mu z kolei pan Janusz — drży w atmosferze dzisiejszego wieczoru.