Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/239

pywał powietrze w strudzone piersi; otyły trochę pan Michał zasapał się strasznie i ocierał pot z czoła. Jeden pan Stefan zdawał się nie zmęczony; stał spokojny i z uśmiechem spoglądał na swych kolegów.
 — Coś ty za człowiek, Stefanie, sapiąc zawołał pan Michał — z kamienia czy z żelaza? Ani znać na nim tego przeklętego parowu! dodał obracając się do innych.
 — Pobieraliśmy edukację w Alpach, z uśmiechem odpowiedział Rawicki.
 — Ba! w Alpach! — i ja tam bywałem, alem się już od tej pory podstarzał.
 — En avant, frères! — zaintonował pan Karol wytchnąwszy już dostatecznie. I wszyscy zaczęli wstępować na górę po żwirowanych ścieżkach ogrodu.
 — A gdzież jest syn Germanji? zawołał pan Klemens spostrzegając nieobecność kolegi.
 — Pozostał pewnie w parowie, słucha szmeru strumyka, i łzy roni nad losem Wertera — rzekł śmiejąc się pan Michał.
 — Musiał iść wygodniejszą drogą. Niemcy lubią zawsze kroić na pewniaka, powoli ale tem bezpieczniej się dorabiać, rzekł pan Stefan; — a wreszcie nie był podobno w Alpach jak my panie Michale.
 — Ale zato śpiewa o kraju „gdzie pomarańcze kwitną,“ rzekł Klemens.
 — I gdzie kartofle się rodzą! zaśmiał się, przerywając sobie swój śpiew Karol.