Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/379

 — Oho! jakto nie ważne! zawołał Brynio; dla mnie pewno nie ważne — bo ja niemam żadnej pretensji do pani Różyńskiej — ale — dla innych... i figlarnie mrugał oczami patrząc na dwóch konkurentów Reginy.
 — Ciekawa jednak rzecz czemu się ona rozwiodła? zaczął zamyślony pan Frycio.
 — Miecio mówi, że nikt tego odgadnąć nie mógł.
 — Pewno się w kim rozkochała.
 — Miecio mówi że nie — i że mąż jej był dzielny człowiek — piękny podobno i bogaty.
 — Konsyljarzu! konsyljarzu! zawołał pan Wiewiórski, ujrzawszy przez okno doktora idącego do pacjentów mieszkających na tym samym dziedzińcu.
 Doktor spojrzał na okno.
 — Dzień dobry, panie Wiewiórski, zawołał, a co to pan tak długo w negliżu.
 — Proszę do nas doktorze, jest wielka nowina.
 — Cóż tam za nowina? spytał doktór niedbale zbliżając się i stając pod oknem.
 — Dowiadujemy się w tej chwili, mówił gospodarz, że pani Regina Różyńska jest rozwódką.
 — Doprawdy! odrzekł medyk, dobra wieść dla jej adoratorów!
 — A któżto jej adoratorowie? z lekką niechęcią spytał pan Frycio.
 — A ja niewiem, ze zwykłym sobie lekko sarkastycznym tonem odpowiedział doktór — muszą jednak