Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/391

czywało na poważnej, ożywionej głęboką radością twarzy inżyniera.
 — Madame, j’ai l’honneur de vous souhaiter le bon voyage — wyjąkał żegnając panią Różyńskę hrabia August.
 — Bonjour, messieurs, dodał kłaniając się mężczyznom, i wybiegł z salonu.
 — Zapomniałeś hrabio kapelusza, zawołał za nim Henryk, podając mu we drzwiach zapomniane rzeczywiście nakrycie arystokratycznej głowy.
 — Mille grâces monsieur — ozwał się jeszcze głos hrabiego na balkonie; poczem szybkie jego kroki dały się słyszeć na żwirowanej ulicy.
 — I czegóż ten wspaniały potomek wielkich przodków wybiegł ztąd jak oparzony? spytał Henryk.
 Regina uśmiechnęła się.
 — Siostrzyczko!.. żartobliwie zawołał patrząc na nią młody człowiek.
 — Oświadczył mi się, odrzekła z uśmiechem — ale jak!.. I głośno się rozśmiała.
 Rawicki ujął jej rękę i długim pocałunkiem do ust ją przycisnął.
 Henryk zbliżył się do nich obojga, i rzekł.
 — W Warszawie, oddam ci ją Stefanie, a sam pożegnam was i pojadę na Polesie.
 Wzrok Reginy przenosił się przez chwilę z twarzy narzeczonego na twarz brata — wreszcie jedną rękę