Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnia miłość.djvu/393

 — Cóż takiego? qu’y a-t-il donc? ozwały się zewsząd głosy.
 — Pani Różyńska — mówił z ironją hrabia, vous savez — ta pani Różyńska... cette grande dame qui se donnait des airs d‘une princesse... Ta pani Różyńska...
 — Eh bien! cóż dalej? dręczysz nas hrabio — ozwały się chórem panie.
 Eh bien, ta pani wychodzi... mais c‘est une chose inouie... wychodzi za tego... tego... tego inżyniera...
 — Za Rawickiego? zawołała hrabina.
 — A tak... za tego rzemieślnika.
 — Ah! ah! voila! czy podobna? impossible! — chórem się odezwały wykrzykniki we wszystkich stronach salonu.
 Pan Wiewiórski, który właśnie w chwili wejścia hrabiego brał kapelusz aby się udać do Reginy, skamieniał i stał obok klatki z papugą jak posąg, ustrojony w bonżurkę i amarantowy krawat.
 — Le beau comte Auguste musiał dostać grochowy wianeczek, szepnęła pani Klementyna sąsiadce, inaczej nie byłby tak wzruszonym.
 — Comtesse! wołała pani Konstancja, votre flacon des sels! pan Kwiliński mdleje!
 I w istocie poetyczny młodzieniec był blady jak ściana; drżał cały, a pełne łez jego oczy i twarz