Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnie nowele.djvu/051

 Bez zadziwienia, śmiało, trochę szepleniąc i głową trzęsąc, baba odpowiedziała:
 — Nie można jeszcze, pani drogieńka, oj, nie można..., trzeba dziś pół morga skończyć, żeby tam niewiadomo co, trzeba, bo tak kazali...
 — Kto kazał?
 Głową na dwór wskazała.
 — A wakomon!
 — Czy to nie na swojem żniecie?
 — Na swojem! — zadziwiły się, oj, Bożeż mój, Boże, gdzież te swoje? Niema, pani drogieńka, niema ani kawałeczka... Ze dworu pod kartofle i pod len troszkę dali, na odrobotek. Pszenicę my już pleli, a teraz żniemy. Pół morga zżąć kazali..., nie tak to na trzy i wiele, tylko, że jedna stara, druga mała, z trzeciej tak samo robotnica nie tęga..., to ot tak, i nocka na polu zastała...
 — A dlaczegóż z mołodycy robotnica nie tęga? — zapytałyśmy żartobliwie.
 Kobieta z pomarszczeniem czołem i płomiennemi oczami, trochę z zawstydzeniem, trochę z niechęcią twarz odwróciła. Baba za to, z sierpem u piersi i brodą na dłoni, natychmiast zagadała:
 — Oj, pani drogieńka, nieszczęśliwa ona! taka nieszczęśliwa, że już niewiadomo, za co Pan Bóg najwyższy takie jej dał nieszczęście! Dziewka z niej pracowita była, każda robota, bywało, pali się jej w rękach... Ale teraz ochoty do niczego nie ma..., jak o swojem nieszczęściu zamyśli się, tak ze spuszczonemi rękami nad robotą stoi...