Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnie nowele.djvu/074

na bok, a potem już i przewrócić się nie mogła, tak osłabła. Raz poprosiła, żeby jej kto litościwy księdza przywiózł. Mikuła zlitował się pierwszy i już konia zakładać kazał, aż tu nadbiegła Maryśka, krzycząc: »Nie jedźcie już, gospodarzu, po księdza, nie jedźcie, ale kiedyście tacy litościwi, bratu znać dajcie, że — już po wszystkiem!
 Brat nadjechał i jakież było zdumienie ludzi w nędznej chatce zgromadzonych, gdy przybyły w obecności ich znalazł w rodzicielskiej skrzynce, nędznemi łachmanami napełnionej — worek z pieniędzmi. Była tam w zmiętych, starych papierkach i miedzianych lub srebrnych monetach, poważna dla chłopa suma kilkuset rubli. Zdziwienie było wielkie i usprawiedliwione.
 — A-a-a-a-! patrzajcie! — mówiono; — toż oni sobie mogli za to szmat ziemi kupić!
 — I nową chatę postawić!
 — I ze dwie krówki mieć!
 Potem powinszowaniom, składanym parobkowi, końca nie było.
 — Szmat ziemi sobie kupisz!
 — Skończyło się twoje wałaczaszcze życie!
 — Sam sobie ty teraz będziesz panem i hatmanem!
 Parobek, niespodziewanem szczęściem ogłupiony, z otwartemi usty przebierał w palcach papierki, przesypywał monety, uśmiechał się i drapał się za uchem, gdy podeszła do niego Maryśka.
 — Ostap, — rzekła, — oj, Ostap, a mnież co? i jaż takie same ich dziecko jak ty!