Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnie nowele.djvu/106

 — Tak; po godzinie błogosławionej, która nas połączyła na zawsze!
 — I tyle pracy, tyle trosk, tyle bied...
 — One łączące nas ogniwo wysadzały rubinami wspólnych...
 — Bólów?
 — Tak; dobry wspólnik bólu droższy stokroć nad miłego wspólnika wesołości...
 — Bo rzadszy...
 — Tak; Byłaś mi dobrą wspólniczką bólów i tragedję życia zaprawiałaś harmonją poematu...
 — Gorycz życia tobie ujmować było dla mnie taką słodyczą. Lecz dziś...
 — Tak samo jak przed piętnastu laty...
 — Ja również...
 — Więcej! Bo do miłości przybyła cześć...
 — I wdzięczność...
 — Tak. Skądże więc twe zdziwienie?
 — Że dziś jeszcze, po piętnastu latach, w sercu twojem takie kochanie, a w mojej ręce, która wspiera się na twem ramieniu — taka ufność!
 — I takie źródło siły mojej w szczęściu, którego ty jesteś źródłem...
 — Tak. Szczęście jest źródłem siły...
 — Jak słońce światła...
 Zaszemrały na drzewach liście, zaszeleściły na piasku alei lekkie stąpania. Ludzie szczęśliwi mają stopy lekkie. Odeszli.
 Nie byli, tak jak zakonnica miłosierdzia, echem spłynionem z pod zaziemskich stropów. Przez usta ich