Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnie nowele.djvu/182

wamy się, więc trochę zlękniony wydawał się, ale daleko więcej zdziwiony.
 — Wyjąłeś z gniazda małe dudki?
 Z zupełnym prawie spokojem odpowiedział:
 — Wyjąłem.
 — Po coś to zrobił?
 Wzruszył ramionami.
 — Czy ja wiem?
 — Co z ptakami temi uczynić chciałeś?
 — Czy ja wiem?
 — Alboż nie słyszałeś o tem, że żyjących istot dręczyć i szkód im czynić niewolno?
 — Czy ja wiem?
 — Cóż z małemi dudkami uczyniłeś i gdzie są one?
 Błysnęła nam nadzieja, że odzyskamy ptaszęta i choćby zmęczone, czy skaleczone odniesiemy matce.
 Najspokojniej w świecie okrążył chłopak jakiś budynek i z jakiegoś kąta, ukrytego za jakąś ścianą, wyniósł cztery ptasie trupki. Poginęły śmiercią gwałtowną i znać było na nich ślady mordu: dwie szyjki skręcone, dwie główki zakrwawione.
 — I po co zabijałeś je? Na co ci się one przydać mogły?
 — Czy ja wiem?
 Stał przed nami trochę tylko onieśmielony, ale bynajmniej nie zawstydzony, ani żałujący, owszem, indagacją, której poddałyśmy go, raczej nieco rozgniewany. Najzupełniej zresztą nie rozumiał o co chodzi. Poprostu nie wiedział: ani po co małe ptaki z gniazda wyjmował, ani po co je zabijał, ani że w tem cokolwiek złego