conajprędzej tej sposobności przypodobania się jej udzieliła, rzuciła krótkie pytanie: — Gdzie szczęście?
Natychmiast z ust ich sypnęły się odpowiedzi.
— W możności oglądania cię, najpiękniejsza!
— W tak wesołem i wszelkich trosk próżnem życiu jak twoje, ulubienico bogów i ludzi!
— W krwi tak dostojnej jak ta, która napełnia szlachetne twe żyły!
— W takiej jak twoja sławie, najpowabniejsza z niewiast rzymskich!
— W takiem bogactwie, jak twoje, spadkobierczyni numidyjskiego Metella!
— W miłości twojej, o boska!
Odpowiedzi tych wysłuchawszy, po raz pierwszy stanęła i, twarzą ku nim obrócona, z uśmiechami, które jak wyostrzone sztylety po całej jej twarzy drgały i migotały, zawołała:
— Jutro... albo nie, na wszystkich bogów! dziś jeszcze przywołam jednego z najuczeńszych prawników rzymskich i u dołu testamentu mojego napisać każę rozkaz, aby, gdy umrę tu, na tem miejscu, zbudowano dla mnie grobowiec, którego kształtu nie oznaczę, — niech sobie nad nim architekci głowy łamią! lecz żądać będę, aby u szczytu otaczały go wyobrażenia głów oślich, albo wołowych...
Słowy temi głęboko zasmuciwszy swoich czcicieli, lecz nie zdoławszy ich obrazić, — bo któż mógłby się gniewać na taką jak ona ziemską boginię! Metella ku jednemu z rozsianych po równinie świętych gajów rękę wyciągnęła i znacznie weselej zapytała:
Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnie nowele.djvu/216
Ta strona została uwierzytelniona.
