Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ostatnie nowele.djvu/250

 — Po cóż ślęczycie nad nauką?
 — Przez miłość dla prawdy i przez pragnienie służenia człowiekowi...
 — Skoro jednak prawda może być dla was tylko ułamkową...
 — Niemniej jest piękna i wielka...
 — Skoro ostatecznem przeznaczeniem człowieka nawet największego musi być to, aby został zjednoczony przez bakcylusa...
 — Albo przez czas, który sprawia, że komórki ciała odnawiają się z coraz mniejszą łatwością i dokładnością...
 — Albo, ażeby go dmuchnięcie wiatru zwiało z ziemi...
 — Co wszystko nie przeszkadza temu, że przez pewien przeciąg czasu żyje on i przekazuje życie pokoleniom następnym, że więc życie jest faktem, zarówno jak umieranie, a nawet stalszym i rozleglejszym, bo umiera jednostka, a ród trwa, że zatem to, co ułatwia, ulepsza, podnosi życie, jest narzędziem posiadającem wartość odpowiednią swojej mocy i skuteczności. Excelsior!
 — Co powiedziałeś, doktorze?
 — Excelsior! Podnośmy wartość swoich narzędzi!
 Zaśmiałem się. Głupstwo! Będę kuł, ostrzył, szlifował swoje narzędzie, kiedy wiem, że w pierwszej lepszej chwili niewiedzieć co może wytrącić mi je z ręki? Wprawdzie, co przez nie sprawię, będzie sprawionem, ale mnie samemu jaka z tego korzyść? Mnie nic nie wyratuje od stania się niczem, albo przynajmniej od do-