Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pajęczyna.djvu/33

 — No, i cóż będzie? ponowił pytanie młodszy mężczyzna i znowu przystanął nagle.
 Stanęli oba, pospuszczali głowy i zamyślili się.
 — No, i cóż będzie?
 — Dziś trzeba z nim skończyć, albo nic z tego nie będzie, z determinacyą wymówił szpakowaty.
 — I ja tak myślę. Czy zaprosiłeś na dziś kompanię?
 — A jakże.
 — Szampana wiele?
 — Ile się zmieści.
 — A.... tu żółto-twarzy zniżył głos i jeszcze jakieś pytanie rzucił szpakowatemu.
 — Będą, odpowiedział tenże.
 Powolnym krokiem zmierzali do ogrodowéj bramy.
 — A gdzie on teraz?
 — Zrana jeszcze poszedł za miasto zwiedzać okolice i przyglądać się historycznemu okopowi.
 — Może już wrócił?
 — Może Ignaś i Klemens czekają tam na niego.
 — To dobrze.
 Minęli ogrodową bramę i raz jeszcze stanęli, popatrzyli na siebie.
 — Już my go ujeździm! półgłosem zawołał szpakowaty, a towarzysz jego rozśmiał się przez zęby.