Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/078

cieszenie nas przywiózł nam z miasta książkę z obrazkami.
 — W któréj była powiastka o jakimś grzecznym Franusiu, a kuzynka mówiłaś, że to ja jestem taki grzeczny...
 — Spodziewam się, że kuzynek i teraz jest grzeczny...
 — Do usług kuzyneczki.
 Ostatnie słowa wymówił z bardzo zgrabnym ukłonem.
 — A ileż-to już lat upłynęło od tego czasu, jak kuzynek przyjeżdżałeś do nas?
 — O, wiele, wiele! kuzynka nie miałaś wtedy więcej, jak lat ośm.
 — A kuzyn ile lat miał wtedy?
 — Dwanaście.
 — Więc kuzyn o cztery lata ode mnie starszy?
 — Tak.
 — Więc teraz ma rok dwudziesty drugi...
 — Dwudziesty drugi.
 — A ja siedmnaście lat skończyłam miesiąc temu.
 — Tośmy to oboje starzy!
 — Okropnie!
 — Co widzę? kuzynka masz już siwe włosy!
 — Kuzynek pełno zmarszczek na czole!
 I śmieliśmy się długo, głośno, wcale nie po staremu.