Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/106

 Zdziwiła mnie ta odpowiedź niewymownie; Emilia wzięła mię za rękę.
 — Pani jesteś tak szczerą, tak otwartą, od razu widać to z twojéj twarzy. Jestem także pewna, że masz bardzo dobre serce, widać to z twoich oczu. Bądźmy przyjaciółkami, pokochałam cię od piérwszego spojrzenia!
 Pocałowała więc mię w twarz serdecznie.
 — I ja także poczułam dla pani żywą sympatyą — rzekła Zenona. — Jesteś tak jakoś niepodobna jeszcze do nas!
 Ostatnie słowa wymówiła z dziwną intonacyą w głosie.
 Uścisnęłyśmy się wzajemnie.
 — Mówmy sobie po imieniu — rzekła Emilia.
 — Dobrze, Emilko! — zawołałam uradowana.
 W uścisku dwóch sióstr, jakim mię obdarzyły, poczułam dobroć i serdeczne ciepło i tém więcéj żałowałam je, że się tak srodze nudziły i że spostrzegłam kilka razy w ich twarzach przeglądający smutek.
 Wracałyśmy z przechadzki dobrze już poprzyjaźnione, ale, gdy tylko przestąpiłyśmy próg salonu w obu siostrach znowu nagła zaszła zmiana. Zesztywniały, ochłodły i, ze spuszczonemi powiekami, jak wprzódy, wyprostowane, usiadły na fotelach. Matka moja z niezmierną uprzejmością częstowała panią S. i obie panie bezprzestannie zamieniały między sobą czułości i komplementa. Obok tego uważałam, że