Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/133

 Mimochodem spojrzałam w okno. Słońce zachodziło prześlicznie i różowemi promieńmi zaścielało aleę ze starych jodeł, ciągnącą się od ganku wzdłuż ogrodu. Posłyszałam świergot ptastwa i cichy szmer listków w gęstwinie, utworzonéj pod oknem z akacyi i jaśminu.
 — Kuzynku, prowadź mię do ogrodu — zawołałam.
 Na twarzy Franusia odmalowało się przerażenie.
 — To niepodobna — odrzekł półgłosem — ciotki wzięły-by za złe, jeśli-byśmy sam na sam poszli do ogrodu.
 Rozśmiałam się prawie głośno.
 — Ależ to być nie może! — zawołałam — tak ci się tylko zdaje, kuzynku; bo i cóżby w tém złego było?
 To mówiąc, zbliżyłam się do stołu, przy którym siedziały babki i, wziąwszy rękawiczki, zaczęłam je wkładać na ręce.
 — Dlaczego-to Wacia wkłada rękawiczki? — spytała babka Hortensya — podnosząc oczy od frywolitków.
 — Pójdę do ogrodu, moja babciu — odpowiedziałam.
 Znowu utkwiła we mnie z bacznością swoje piwne oczy.
 — Dobrze wychowana panna nigdy nie oddala się od starszych osób — wyrzekła z oschłą uroczy-