Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/150

bodniejszym, jak mogłam tonem — czém się zajmujesz, co robisz po całych dniach w Rodowie?
 — Nic — krótko odpowiedział Franuś.
 — Jakto nic? — powtórzyłam z przykrém wrażeniem.
 — Tak, nic. Wstaję późno, piję kawę, chodzę na spacer z laseczką i papierosem, jem obiad, śpię po obiedzie, czytam nędzne francuzkie romansidła, a potém idę spać. Czasem wychodzę na polowanie z fuzyjką, albo wyjeżdżam w sąsiedztwo...
 Podniosłam twarz i oko w oko na niego spojrzałam.
 Na kwiatku mojéj dla niego sympatyi znowu zachwiało się parę listków.
 — Powiedz-że mi, kuzynku — wymówiłam — dla czego to tak jest?
 — Co?
 — Że kuzyn nic nie robisz?
 — A cóż kuzynka chcesz, abym robił?
 — No tak, coś przecie...
 — Łatwo to powiedziéć, ale wszystko zależy od stanowiska, w jakiém się człowiek znajduje.
 — To prawda, ale dlaczegoż kuzyn znajduje się w takiém położeniu?
 — Opowiem o tém kuzynce późniéj, kiedyś... nie teraz...
 — Czemuż nie teraz?