Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/156

 — Pamiętam, pamiętam! — zawołał ze śmiechem kuzynek.
 — I cóż nam przeszkadza ponowić teraz tę zabawę? — rzekłam, zatrzymując się na środku sali.
 — Nic — odpowiedział kuzynek — tylko...
 — Tylko co?
 — Ciotka Hortensya...
 — I cóż ciotka Hortensya?
 — Mogło-by to się jéj niepodobać.
 — Dlaczego? i cóż w téj grze złego być może. Ot idź kuzynku do salonu, a ja tymczasem schowam się gdzie w téj sali. Jak będzie wszystko gotowe zawołam: już! i przyjdziesz mię szukać: czy dobrze?
 Kuzynkowi pomysł ten widocznie się spodobał.
 — Dobrze — odpowiedział ze śmiechem i wybiegł do salonu.
 Obejrzałam się po wszystkich kątach sali. Gdzieby tu najlepiéj schować się? — pomyślałam. Wzrok mój padł na wielki staroświecki komin, bardzo elegancki, z lustrem wprawioném w górze i z ekranem, który zasłaniał jego otwór. Doskonale! — pomyślałam, schowam się w kominku, oto kuzynek porządnie się naszuka, póki mię znajdzie! Odsunęłam trochę ekran, wcisnęłam się za niego, a wlazłszy w kominek i przykucnąwszy, zgarnęłam, jak mogłam najlepiéj fałdy mojéj sukni, aby się nie wysuwały za ekran i zawołałam z całéj siły: już!... Zarazem posłyszałam śpieszne kroki kuzynka, który wszedł do