Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/216

przeszła, jak tym ptakom w klatce... śpiewałam z tęsknotą do nieba i miłości, których w klatce mojéj nie było... postarzałam... życie przebyłam sama jedna... wiecznie zależna... nikt mię nigdy nie kochał. — Umilkła i blade usta jéj drżały, szepcąc coś, modlitwę, czy skargę jakąś.
 Żal mię zdjął wielki; objęłam ją ramionami i, przyciskając się do jéj piersi, zawołałam:
 — Babciu droga! ja cię kocham!
 Drżącemi dłońmi objęła moję głowę.
 — Dobre jesteś dziecię! — wyrzekła. — Ty i matka twoja nie podobne jesteście do tych istot, co pochlebiają bogactwu przez nadzieję otrzymania go w spadku...
 Urwała, jakby lękając się więcéj powiedziéć, i patrząc mi w oczy, spytała nagle:
 — Jak ci się podoba pan Agenor?
 Czułam dla niéj ufność i przywiązanie, odpowiedziałam więc bez namysłu:
 — Bardzo, moja babciu!
 Skinęła głową parę razy, ale nie zrozumiałam dobrze, co ten gest znaczył: smutek, namysł, czy powątpiewanie?
 — Ostrożnie, dziecko moje, ostrożnie! — wyrzekła zwolna, a gdy patrzyłam na nią zdziwiona, mówiła daléj:
 — Jak ja niegdyś, tak ty teraz, nie masz prawa rozejrzéć się po szerokim świecie; musisz przyjmować