Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/309

 — Dlaczego od dwóch lat?
 — Bo przed tém zdawało mi się, że patrzyłam na twarze ludzkie, a teraz coraz więcéj widzę, iż są to tylko maski i nudzą mię te wieczne komedye!
 — Nie wierzysz nawet w sentyment dla ciebie pana Alfonsa?
 — Komedyant! — wycedziła Helena.
 — Ani w miłość dla Wacławy pana Agenora?
 — Zrujnowany panicz, który chce reparować się jéj posagiem!
 — Mój Boże! Helenko, czy sądzisz, że pan Ludwik mnie nie kocha?
 — Wątpię!
 Usłyszałam westchnienie panny, pytającéj o prawdziwość sentymentów pana Ludwika.
 — Albo ten z igły zdjęty pan Michał — ozwała się znowu Helena — czy myślicie, że na prawdę zajęty jest Zenią? Gdzie tam! chce się dorobkowiczowi przyjść co najprędzéj do zaszczytnych w świecie stosunków, a wié, że gdy się z Zenią ożeni, będzie ich miał mnóztwo...
 — Jakże to smutno, moje drogie!
 — Bardzo smutno!
 — Więc można przypuszczać, że niéma na świecie prawdziwéj miłości?
 — Może gdzie i jest, ale ja o niéj nic nie wiem.
 — Więc niéma i prawdziwego szczęścia...