Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol I.djvu/317

Objęłyśmy się ramionami i usiadłyśmy obok siebie na ławeczce, w zupełnie ocienioném miejscu. Pałac ze swemi gorejącemi oknami pozostał za nami daleko, zakryty gęstą drzew zasłoną, i tylko kiedy niekiedy dochodziły nas oderwane dźwięki muzyki, albo nagłe wybuchy, głosów rozpływające się wnet w szmer monotonny i tłumiony przestrzenią.
 Zbliżyłyśmy do siebie nasze uwieńczone głowy i splotłyśmy dłonie silnym uściskiem.
 — Smutno mi! — szepnęłam Emilce do ucha prawie.
 — Smutno mi! — odszepnęła.
 I milczałyśmy obie, patrzyłyśmy w gwiazdy, pytając je o tajemnice tego dziwnego świata, który nas pochłaniał, a może i o zagadki własnych serc naszych.
 — Emilko! — rzekłam po chwili — powiedz mi, czém jest to wesele, z za którego widnieją tak rozliczne cierpienia?
 — Złudzeniem! — odpowiedziała zwolna.
 — A ten blask olśniewający, po którym włóczą się takie brzydkie, tajemnicze plamy?
 — To opium, którém poją się ludzie, aby uśpić bóle swoje — odrzekła ciszéj jeszcze.
 — A taż dwulicowość ludzka, w któréj prawdy dopytać się nie można?
 — To wielka maskarada świata.