Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol II.djvu/027

Nie było w nich ani iskierki ognia, ani źdźbła tkliwości, ani promyka prawdy; wydały mi się podobnemi do skrzeczenia żaby, na wybrzeżu błotnistéj wody siedzącéj.
 Spojrzałam na Henryka. Dwie ceglaste plamy zafarbowały żółtawe jego policzki, w oczach, które ciągle z nad okularów patrzyły na mnie, wiły się wężowe, przykre płomyki.
 Nigdy Henryk nie wydał mi się tak brzydkim, a wyraz, jaki wypowiedział, i to wzruszenie, co się odbiło w jego fizyognomii, zamiast przyozdobić go, rzuciło nań mocniejsze jeszcze podobieństwo do ślimaka, wyłażącego ze swéj martwéj skorupy.
 Spuściłam znowu wzrok na robotę, i zajmując się daléj nią, wyrzekłam obojętnie:
 — Sądziłam, że pan nie możesz czynić lub czuć cokolwiek bez celu.
 — Jakto bez celu? — zapytał, rozwierając i sciskając palce z wielką szybkością, jakby ruchem tym usymbolizować chciał przede mną cel, do którego dążył.
 — Tak, — rzekłam, — bo jakimże dla pana byłby cel tego uczucia, o którém mi pan wspomniałeś?
 — Celem tym jest prosić o rękę pani, — zwolna odpowiedział Henryk.
 — W takim razie cel to niedościgniony, — odpowiedziałam, siląc się na uśmiech, który już teraz nie