Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Pamiętnik Wacławy vol II.djvu/106

a uraziły drugich. Niektórzy nawet uśmiechali się ironicznie. Najwidoczniéj jednak uśmiechała się tak Helenka, obok któréj siedziałam. Zdziwiona tém, pochyliłam się do jéj ucha i szepnęłam:
 — Czy znasz tego pana Lubomira? Helenko.
 — Wybornie — odpowiedziała mi, również cicho.
 — Kto to jest?
 — Daleki kuzyn pani Natalii, brat rodzony Zosi, ma znaczne majątki w powiecie N.
 — Dlaczegoż poraz piérwszy dopiéro pojawił się dziś między nami?
 — Przed kilku dniami wrócił z za granicy.
 Dając mi te wszystkie odpowiedzi, Helenka nie przestawała uśmiechać się ironicznie.
 — Nie prawdaż? — rzekłam do niéj jeszcze ciszéj — że to, co przed chwilą wyrzekł pan Lubomir, dowodzi, iż jest szlachetnym i rozumnym człowiekiem?
 Ku wielkiemu memu zdziwieniu, Helenka zamiast odpowiedziéć mi twierdząco, z wielką żywością poniosła do ust chusteczkę, aby pokryć parsknięcie śmiechem.
 — Czegoż śmiejesz się, Helciu? — spytałam z lekką urazą.
 Odjęła chusteczkę od ust i popatrzyła na mnie, potém rzekła, wzruszając ramionami:
 — Długo musiała-bym mówić, gdybym ci opowiadać chciała, z czego się rozśmiałam. Gdy poznasz